شارمین سجادی فر

سلام، سه شب شد که مسابقه 4321 شبکه چهار میزبان شارمین بود و در آخر هم شارمین مقام اول مسابقه رو کسب کرد، در حالی که خودش هرگز فرصت نکرد خودشو توی تلویزیون ببینه. من بعد از حادثه خیلی فکرم مشغول بود و در آخر به دو نتیجه رسیدم:

1- اول اینکه بیاییم از جنبه خود شارمین نگاه کنیم، اینکه همه ما توانایی و استعدادی داریم و توی یه فرصت سعی می کنیم اونو بروز بدیم. اما اگه بدونیم این آخرین فرصت زندگیمونه چی؟ اگه بدونیم که حتی فرصت نمیکنیم برگردیم و نتیجه کارمون رو ببینیم چی؟ حالا اگه بدونیم که یه روزی باید غزل خداحافظی رو بخونیم چی؟ به نظرم ما خیلی حساب شده برای ثانیه هامون ارزش قائل می شیم و چون از فنا و فراموشی بیزاریم بهترین کار اینه که یاد و خاطرمونو جاودانه نگهداریم البته به نیکی، کاری که شارمین عزیز کرد.

2- حالا اگه از نگاه کسایی که توی این برنامه با شارمین بودن نگاه کنیم: من خیلی فکر می کردم داورها بعد از این ماجرا چه احساسی داشتن، هی می گن ای کاش فلان امتیاز رو بهش می دادم خوشحالش می کردم، ای کاش با لحن تحقیر آمیز بهش نمی فهموندم که من خیلی بیشتر از تو بلدم، یا اینکه نه، این حق من بود و من فقط وظیفه ام رو انجام دادم. نمیدونم اما حتما همشون ته دلشون یه حسرتی مونده. میدونین اگه ما فکر کنیم هر آدمی که دور و برمون هست ممکنه مثل شارمین ناباورانه از بینمون بره، حتما رفتارمون رو عوض می کنیم حتما می خواییم که فقط خوشحال باشه.

من از شارمین اینو یاد گرفتم که هر لحظه به این فکر کنم که یک ثانیه بعد ممکنه من یا یکی از اطرافیانم نباشیم، پس فقط کاری می کنم که یادی از من بمونه و عاشقانه همه رو دوست بدارم تا اگه کسی ناباورانه رفت حسرت نخورم.

شارمین جان روحت شاد